niedziela, 22 lutego 2009

Poderwij mnie... Tirami su...i akcent na ostatnią sylabę...

Tiramisu...Poderwij mnie... Niejednoznaczne przeciez!

Ale mnie osobiście kojarzy się z tyrającym misiem :)

Ale niech tam! Jest sławne! Jest ich duzo! Jedzone przez wszystkich, wszystkich i dosłownie wszystkich! Jak świat okrągły! Przygotowując się do przyrządzenia, zainteresowałam się ilością istniejących przepisów na ten deser. Ponoć w swojej ojczyźnie - Italii - niezliczoną ilość znaleźć mozna, a kazdy region jest przekonany o wyzszości własnej receptury. Mnie najbardziej przemawia do wyobraźni legenda sieneńska, według której autorem owej sławy był władca Toskanii Cosimo III de`Medici, który podawał deser na nudnych posiedzeniach rady księstwa. Zapewne więc posiedzenia nie należały do rozrywkowych, ale na pewno do słodkich...

Połączyłam kilka przepisów i uzyskałam całkiem fajny, co więcej smaczny deser. Ecco...



Ecco...
8 -10 porcji TIRAMISU
500 g serka mascarpone
2 opakowania biszkoptów podłużnych
1-2 żółtka
cukier waniliowy/1 ł. esencji waniliowej
50 g cukru drobnego
1 szkl. mocnej esencji kawowej (z ekspresu)
1/4 szkl. likieru do kawy lub innego alkoholu
1 opakowanie śmietany (30%)
sypkie kakao do posypania

Do żółtek dodajemy cukier waniliowy i cukier drobny, mieszamy a następnie umieszczamy miskę na garnku z ciepłą wodą mieszając powoli. Kiedy mikstura stanie się gładka i o kolorze mniej żółtym zdejmujemy z ognia. Pozwalamy przesygnąć, po czym mieszamy z masą z serka (wcześniej wymieszaną z ubitą na gładko, ale nie na sztywno, śmietaną). Tak przygotowaną masą przekładamy biszkopty, nasączone wcześniej w esencji kawowo-likierowej. U mnie było 3 warstwy biszkoptów, a naczynie wielkości kartki A4. Skutek był taki, ze nie wykorzystałam prawie 1/3 masy serowej. Także proszę o uwagę! Być może warto zrobić jednak z połowy - 250 g serka!
Wracając jednak do sedna i kończąc jednocześnie! Na wierzchu ląduje oczywiście masa serowa, a już na samym wierzchu-wierzchu posypka z sypkiego kakao, niesłodkiego oczywiście. Schłodzony deser (absolutne minimum to 2 godziny w chłodzie, maxymalne max natomiast - nocne chłodzenie) podawać jest najlepiej w pucharkach.

Choć może wcale niejeden Sieneńczyk nie mógłby się zgodzić z takim postawieniem sprawy na jego stole...

poniedziałek, 16 lutego 2009

Dzisiaj jest dzisiaj, nie czwartek ale małże...


Nie wiem, naprawdę, czy dzisiaj w Varsavii można dostać świeże owoce morza tylko w czwartek?! Cóż... Mało mnie to interesowało, bo zakupu dokonałam w czwartek. Hmm, zagadka. Czy były świeże, czy nie? Nie były świeże, bo w ogóle ich nie było! Mam na myśli, że świeżych nie było :( A miało być tak świeżo... Postanowiłam więc, że dokonam i dokonałam wyboru - nieświeże, to znaczy świeże, tylko że marynowane w zalewie octowo-winnej. Nie wiem co bardziej. Dość kwaśne. Trochę je odkwasowałam, bo w ostatnim momencie postanowiłam dołożyć je do makaronu z oliwą z toskańskich wzgórz.

Więc wyłożyłam na patelnię zawartość słoika, odlewając jednocześnie większą część płynu. Nie muszę dodawać, że wcześniej na patelnię wlałam oliwę. Następnie dołożyłam dwa ząbki czosnku - jak kto woli - pokrojone, w całości lub totalnie zgniecione. Wlałam trochę wody i pichciłam. Jednak z przyczyn obiektywnych, wybierając owoce z takiej zalewy nie zaś zwykłe mrożone lub też jeśli bym dostała świeże, musiałam tam jednak z przyczyn obiektywnych dołożyć dwie, malutkie łyżeczki cukru. Przestrzegam, lepsze świeże, które akurat ze sklepu wyszły mi były!

Sale, pepper i ugotowany al dente makaron farfale wymieszałam z mulami w oliwie, aczkolwiek z bardziej średnim niż lekkim zabarwieniem kwasowości. Ach! Nic to!

Smaki, ach smaki! Pieczone, hiszpańskie smaki pomidorów z gałązkami oregano i mięty oraz pieczonych ząbków czosnku dopełniły danie. Wprawdzie nie świeże mule, ale danie z pewnością!


sobota, 14 lutego 2009

Hiszpański sposób na fine di settimana... ecco... tapas



Fasolka szparagowa... piniowa...paprykowa...cebulowa.

Bardzo prosta! Będzie moją drugą ulubioną po Olce Szparagowej.
Na oliwie z oliwek, najlepszych oczywiście blanszujemy orzeszki piniowe. Nie dopuśćmy, aby się zbyt uprażyły. Odkładamy na miseczkę, po czym mieszamy z łyżeczką słodkiej papryki. Następnie podsmażamy na tej samej oliwie cebulę białą, cukrową. Kiedy już stwierdzimy, że jest podsmażona, nakładamy fasolkę, a na końcu orzeszki paprykowe, piniowe.

Cóż... ach... właśnie... smaki hiszpaniiskie podawane na chłodno lub ciepło. Dobre, lepsze, najlepsze.



Hiszpańska, a wygląda jak grecka.

Sałatka z:
pieczonej papryki 6 szt. (róznokolorowa)
jajek na twardo 4 szt.
czarnych oliwek 15 szt. (drylowane lub jak kto woli)
anchois (kilka filetów, chociaz nie upieram się o ich obecności)

Upieczona papryka zostaje pokrojona na plasterki grubości cienkiej. Można paprykę obrać ze skórki (najlepiej umieścić ją gorącą w foli i z uporem głaskać aż pozbędziemy się z niej skórki), ale nie koniecznie. Na plasterki papryki ułożyć pokrojone na ćwiartki jajka kurze. Po czym wysypać 15 oliwek ze słoika (nie kroić, chyba że...) i ułożyć kilka splasterkowanych filetów sardeli lub anszuła w wymowie właściwie. Pokropić octem, najlepiej słodkim... balsamicznym... toskańskim:)...
I taką oliwą extra, tłoczoną na zimno. Dobrze, dobrze... już nie wspominam, że z Toskanii...

niedziela, 8 lutego 2009

Francuskie Ślimaki, czyli skąd pochodzi ciasto francuskie

Próbowałam się zorientować... czy w cieście francuskim maczał palce jakiś francuz... Nie do końca jestem pewna. Wikipedia zdaje się mówić, że ciasto francuskie (listkowe), posiadające warstwową strukturę, było znane na Kaszubach już w 17 wieku, ale na światową skalę zostało rozpowszechnione przez Napoleona i jego wojska stacjonujące w Gdańsku w 1807 r. Cóz, być moze powinniśmy nazywać je napoleońskim?

Francuskie Ślimaki:
opakowanie ciasta francuskiego
oraz farsz.

Farsz:
6 plaserków kiełbasy suchej, krakowskiej
6-8 plastrów mozarelli
1 cebula
garść zielonego groszku
2 łyżki jogurtu naturalnego
1 jajko (białko do farszu, żółtko do posmarowania)
sól, pieprz kolorowy, pieprz ziołowy.



Kiełbasę, ser i cebulę pokroić w kostkę. Dołozyć groszek, jogurt, białko i doprawić przyprawami. Tak przygotowany farsz rozłozyć na ciasto. Ciasto zawinąć w roladę, pozostawiając brzegi do sklejenia. Następnie pokroić w plastry 2/3 centymetrowe. Ułożyć na blaszkę, posmarować żółtkiem i piec w temperaturze 220 stopni C przez ok. 17 min.
Francuskie ślimaki dobrze smakują z sałatą.

sobota, 7 lutego 2009

Tortilla espanola

Wyobraźcie sobie miasteczko z pogranicza hiszpańsko-portugalskiego. Olivenza, połozona niedaleko Badajoz, pełna bielonych domów (które mam nadzieję wkrótce zobaczyć zresztą). A oto kilka fotografii...

http://www.pueblos-espana.org/extremadura/badajoz/olivenza/galeria-fotografica/

W przewodniku piszą, ze jest to jedno z ciekawszych miejsc w południowej Estramadurze, zdaje się tej hiszpańskiej. Chociaż jak napisałam leży ona na pograniczu i dłużej należała do Portugalii niż Hiszpanii. I można tam znaleźć atmosferę i architekturę bardziej portugalską niż hiszpańską.

Ale tak naprawdę nie o tym chciałam! Chciałam o czymś typowo hiszpańskim. O omlecie, ziemniaczanym rzecz jasna. Tortilla espanola - ziemniaczany omlet.


Przewodnikiem była mi Elisabeth Luard (Kuchnia hiszpańska i portugalska). Podawane wszędzie, o każdej porze, przez każdą, nawet niewprawną panią domu. Jako przekąska do każdego dania, czy jako tapas. Gorące, ciepłe lub chłodne.

Na podstawową wersję przystawki - tortillii dla 4 osób:

4 średniej wielkości ziemniaki
1 gruby plaster cebuli
4 jajka
oliwa z oliwek, sól, pieprz


Ziemniaki kroimy (mała kostka lub cienkie jak chipsy krązki), cebulę równiez w małą kostkę. Smazymy ziemniaki w oliwie, która powinna je przykryć. Na koniec, kiedy będą już miękkie - ale nie spieczone - dodajemy cebulę. Odstawiamy do ostygnięcia, odlewając pozostałą ze smazenia oliwę.
Kiedy juz ziemniaki i cebula ostygną, dokładamy do roztrzepanych i przyprawionych solą i pieprzem jajek.
Tak przygotowany omlet wylewamy na patelnię, podlewając wcześniej odlaną - z pieczonych warzyw - oliwą. Kiedy tortilla zacznie się ścinać, przekręcamy ją na drugą stronę (możemy sobie pomóc talerzem). Kiedy już chwilę ją podsmazymy, zdejmujemy i podajemy.

Jako przystawkę lub jako tapa. Buen apetito!

piątek, 6 lutego 2009

Ponownie... Pizza Italiana

Przepis na pizzę juz podawałam.
Tym razem chciałam pokazać, do czego jest zdolne ciasto. I oto jak wyrosło!


Egzamin zdała takze nowa blacha na pizzę. A i ciasto zostało ulepszone. Teraz podaję do niego ciepłe mleko, zamiast wody, w którym rozpuszczam 5 dkg drozdzy i łyzkę masła.

Tak więc na okrągłą blachę - a właściwie na 2 blachy,
bo wychodzą 2 pizze:

1/2 kg mąki
5 dkg drożdży rozpuszczonych w szklance ciepłego mleka
1 łyżka masła
szczypta soli.


Ciasto wyrabiam, i jeśli jest za twarde dodaję trochę wody, tak żeby było miękkie w dotyku, a jednocześnie nie przyklejało się do rąk. Po odstawieniu ciasta na 15 min. dzielę na 2 części i rozkładam na okrągłej blaszce do pizzy. Jedno ciasto zamrażam, a drugie używam natychmiast. Polewając je sosem pomidorowym, mozarellą i czym tylko dusza zapragnie. Wstawiam do nagrzanego do 200-220 stopni C. piekarnika na ok. 15 min.
I potem jest cudownie!