wtorek, 31 maja 2011

Pasterskie jedzenie



Upał letni nastał, a to przecież dopiero ostatni dzień maja. Jeszcze nawet nie widać lata, bo tak naprawdę wciąż gościmy u siebie wiosnę. Na lato przyjdzie jeszcze czas. Ja w każdym razie wcale jeszcze nie otworzyłam szeroko drzwi, aby je wpuścić. U mnie jeszcze ulubiona wiosna! Choć po takim dniu jak dzisiejszy, dociera do mnie, że już czas sie taki zbliża, i że pożegnania zbliża się godzina...

A tymczasem wraz z upałem, zawitał do mnie pasterski nastrój. Gdy mam taki nastrój sięgam po ziemniaki gotowane z odrobiną masła i szczypiorkiem. Tym razem na talerzu spotkać można również nastrój grecki reprezentowany przez bakłażana oraz włoski, parmezanem przysypany.

Kulturalne zsiadłe mleko, najlepsze z ziemniakami!

piątek, 27 maja 2011

Obiadowo, orlenowo


Na stacji Orlen w Kędzierzynie-Koźlu, na Śląsku...

Pan P. podaje takie oto pyszne kluski śląskie z roladką wieprzową oraz surówką czerwono-kapuścianą. Co z tego, że nie sami to miejsce odkryliśmy, że pomogły nam w tym stare znajomości. 

Dobre jedzenie to lepsze dziś i nadzieja na lepsze jutro...


środa, 25 maja 2011

Wadowice, czyli gdzieś w drodze





A tam była cukiernia. Po maturze chodziliśmy na kremówki. Że myśmy to wszystko wytrzymali, te kremówki po maturze - tak w 1999 r. wspominał Karol Wojtyła. Też mam takie wspomnienia. Ale to wspomnienie jest "po drodze".
Po drodze na Śląsk...

poniedziałek, 23 maja 2011

Przychodzi taki dzień...






Czasami przychodzi taki dzień, kiedy miłością może obdarzyć tylko jedzenie. Taki dzień, kiedy wszystkie czytane afrykańskie reportaże nie napawają optymizmem, a w kraju marnuje się całe mnóstwo jedzenia. W taki dzień nie wiadomo do końca co nam dolega... Wiadomo jedno, że zawsze może nas uratować proste jedzenie, takie "coś z niczego". Coś! Małe czy duże, zawsze cieszy. Pizza!

Inspiracja skradała się powoli, niespodziewanie. Ktoś powie, że się powtarzam. Ale niech tam! Najpierw M. przypomniał, że robi najlepszą pizzę na świecie :), a potem G. zrobiła swoją wersję. Takie niby nic, a jednak coś...

Na jedną okrągłą porcję:
1 szkl. mąki (kolejne pół do podsypywania)
pół szkl. mleka
3 łyżki oliwy z oliwek
pół łyżeczki soli,
pół łyżeczki cukru,
sos pomidorowy doprawiony ziołami, chili
no i drożdże (3 dkg), a do ciasta można też zioła

Rozpuściłam drożdże w mleku, wlałam do mąki (wszystko to umieściłam w misce niskiej i szerokiej), dolałam oliwę, wsypałam zioła, sól, cukier i przystąpiłam do mieszania. Ciasto, krok po kroku, zaczynało się wyrabiać, podsypywałam mąki. Tak je sobie urabiałam czas jakiś, myślę że około 10 min. Następnie odłożyłam na 15 min. do wyrośnięcia. Efekt lepszy, gdy już piekarnik włączony, murowane że ciasto szybciej i ładniej urośnie. Potem rozwałkowałam, i ułożyłam na blachy. Polałam sosem pomidorowym (nie za dużo!) posypałam mozarellą, i w zależności co kto lubi... Moje były z: tuńczykiem i cebulą oraz kurczakiem, kukurydzą i odrobiną oscypka!

Och! La vita e bella!

wtorek, 17 maja 2011